- digamma
- Dīgentia
- dīgeriēs
- dīgero
- dīgesta
- dīgestibilis
- dīgestim
- dīgestio
- dīgestus 1
- dīgestus 2
- digitābulum
- digitāle
- digitālis 1
- digitālis 2
- digitulus
- digitus
- dīgladiābilis
- dīgladior
- dīgma
- dīgnanter
- dīgnātio
- dīgnē
- dīgnitās
- dīgnitōsus
- dīgno
- dīgnor
- dīgnōscentia
- dīgnōsco
- dīgnus
- dīgredior
- dīgressio
- dīgressus
- diī 1
- diī 2
- diiambus
- diibus
- dījūdicātio
- dījūdico
- dījūnct-
- dīlābor
- dīlacerātio
- dīlacero
- dīlāmino
- dīlanio
- dīlapidātio
- dīlapido
- dīlāpsio
- dīlāpsus
- dīlargior
- dīlātātio
- << >>
- dīgn|o, āre, āvī, ātum
- Veiksmažodis, 1 asmenuotė. Skiemenys: LA (2)
- Sirvydas 1642
-
Kánonizowány. Apotheoſi dignatus, relatus in cælitum numerum, publicâ religione conſecratus. Iráśitas terp ſzwyntu.
-
- Jokantas 1936
- dīgno 1 [dignus] pripažinti vertu aliquem tali honore; *coniugio Veneris dignatus; papr. depon. dīgnor 1 laikyti vertu *aliquem virum; †filium vadintis sūnum; su inf. teiktis.
- Kuzavinis 2007
- dīgn|o, āre, āvī, ātum vt [dīgnus] pripažìnti vertù (aliquem aliquā rē C); pass. ~ārī bū́ti vertám (aliquā rē Lu)