- adg-
- adgn-
- adhaereo
- adhaerēsco
- adhaesē
- adhaesī
- adhaesio
- adhaesitātio
- adhaesus 1
- adhaesus 2
- adhālo
- adhāmo
- Adherbal
- adhibeo
- adhibitio
- adhibitus
- adhibuī
- adhinnio
- adhio
- adhortāmen
- adhortātio
- adhortātīvus
- adhortātor
- adhortātus
- adhortor
- adhūc
- adhūcine
- adhūcne
- Adiabēna
- Adiabēnī
- Adiabēnus
- adjacentia 1
- adjacentia 2
- adjaceo
- adiaphoria
- adibilis
- adjicio
- adjēcī
- adjectio
- adjectīvum
- adjectīvus
- adjectus 1
- adjectus 2
- adigo
- adiī
- adimo
- adimpleo
- adimplētio
- adimplētor
- adincrēsco
- << >>
- adhort|or, ārī, ātus sum
- Veiksmažodis, 1 asmenuotė, deponentinis. Skiemenys: BLB (3)
- Sirvydas 1642
-
Nápominam kogo, Admoneo, commonefacio, adhortor, cõmoneo. Miniu ku, raginu.
-
- Jokantas 1936
- ad-hortor 1 drąsinti, skatinti, raginti te M. Manli adhortor, liberes fenore plebem L; aliquem ad defendendam rem publicam; de re frumentaria Boios; †in bellum; aliquem, ne quid faciat (prikalbinėti).
- Kuzavinis 2007
- adhort|or, ārī, ātus sum dep. vt [ad + hortor] (pa)drą̃sinti, (pa)skãtinti, (pa)rãginti (mīlitēs L); ~ārī aliquem nē quid faciat Su įkalbė́ti ką̃ kõ nórs nedarýti